Η απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Μαντουδίου

 

 

 

Απεργώ γιατί δεν πάει άλλο, γιατί δεν σφίγγει άλλο το ζωνάρι. 

Γιατί δεν πάει άλλο η αθλιότητα με τον μισθό να κάνει φτερά τις πρώτες δέκα μέρες του μήνα.

 Γιατί η υπομονή έχει πια εξαντληθεί: Πρώτα ήταν η κρίση και οι «θυσίες» για την ανάπτυξη, για «να σταθεί στα πόδια της η οικονομία», στα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων.

Στην πανδημία, πάλι οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι, να περιμένουν «καλύτερες μέρες», να δουλεύουν σε χώρους όπου ο κορονοϊός θέριζε, θρήνησαν και εξακολουθούν να θρηνούν συναδέλφους τους. Σήμερα καλούν τον λαό πάλι να κάνει «υπομονή», να παγώνει μέσα στο σπίτι του, να κάνει σκόντο ακόμα και από τα στοιχειώδη. Απεργώ, λοιπόν, γιατί πρέπει να ακουστεί δυνατά το «φτάνει πια».

Απεργώ γιατί αναγνωρίζω πράγματι την «κρισιμότητα των καιρών», όπως λένε η κυβέρνηση, η εργοδοσία και οι συνδικαλιστές τους, οι οποίοι έχουν βαλθεί να υπονομεύσουν την απεργιακή μάχη. Μόνο που όλοι αυτοί αξιοποιούν την κρισιμότητα των στιγμών για να δυναμώσουν το κήρυγμα της υποταγής, το «σκύψτε τα κεφάλια». Ολοι αυτοί αξιοποιούν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και το δράμα που ζει εκεί ο λαός, ώστε να προειδοποιήσουν και εδώ τους εργαζόμενους για τα «χειρότερα». Ο πόλεμος, οι επιπτώσεις του που φορτώνονται στον λαό, οι κυρώσεις, οι θανάσιμοι κίνδυνοι από τους αναβαθμισμένους ΝΑΤΟικούς ρόλους που αναλαμβάνει η κυβέρνηση, προσθέτουν ακόμα περισσότερους λόγους για να βγουν στον αγώνα νέες δυνάμεις. Με τον λαό στους δρόμους, με χιλιάδες απεργούς, που αναμετρούνται παλικαρίσια με τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και της κυβέρνησης: Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η δύσκολη κατάσταση, με το κεφάλι ψηλά.

Απεργώ για να στείλω στον αγύριστο το επιχείρημα ότι τάχα «όλοι κάνουμε ένα βήμα πίσω», ότι τώρα «είναι κίνδυνος οι διεκδικήσεις». Το κεφάλαιο και η εξουσία του θέλουν τους εργαζόμενους φοβισμένους, να περιμένουν «να περάσει η μπόρα», να μη διεκδικούν, όσο οι επιχειρηματικοί όμιλοι κερδίζουν από αυτούς τους σχεδιασμούς. Για παράδειγμα, όσο οι εφοπλιστές μετράνε εκατομμύρια από τη μεταφορά του LNG, κερδίζοντας άμεσα από την πολεμική αναμέτρηση και την «ενεργειακή διαφοροποίηση», οι ναυτεργάτες μετρούν κινδύνους στη θάλασσα και τσακισμένα δικαιώματα, επίθεση στη ΣΣΕ, στα μεροκάματά τους. Οσο οι ενεργειακοί όμιλοι απολαμβάνουν τα κέρδη της «πράσινης μετάβασης» και της «απελευθέρωσης», τόσο οι εργαζόμενοι στον κλάδο βλέπουν την εντατικοποίηση και τις δουλειές με ημερομηνία λήξης να γενικεύονται, ενώ ο λαός πληρώνει πανάκριβα αυτές τις μπίζνες, μέσα από τις «ρήτρες» και τα παραφουσκωμένα τιμολόγια. Οσο ο λαός στενάζει από την ακρίβεια στα καταστήματα τροφίμων, όσο κόβει ακόμα και από στοιχειώδεις ανάγκες του για να βγάλει τον μήνα, οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι αυγατίζουν τα κέρδη τους.


Απεργώ γιατί δεν ανέχομαι την κοροϊδία των μέτρων - ψίχουλα που μοιράζουν αυτοί που βουτάνε το καρβέλι από τη λαϊκή οικογένεια. Γιατί δεν κάνω βήμα πίσω από τη διεκδίκηση ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις, κατοχυρωμένα δικαιώματα κ.ο.κ., όλων εκείνων δηλαδή που ξηλώθηκαν με αντεργατικούς νόμους τα τελευταία χρόνια, κάνοντας ακόμα πιο εύκολη τη σημερινή σφοδρή επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.