Πέθανε και η Madeleine Albright, και μάλιστα την πλέον κατάλληλη στιγμή ώστε να κάνουμε μια αναδρομή και να θυμηθούμε, όχι μόνο ότι υποστήριξε την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη,
γεγονός που διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τον γεωπολιτικό χάρτη με τρόπο που τις συνέπειές του τις βλέπουμε σήμερα, αλλά κυρίως ότι ήταν αυτή που τo 1999, με στόχο (ή πρόσχημα) την προστασία των Αλβανόφωνων μουσουλμάνων του Κοσσυφοπεδίου, πρότεινε την αποστολή και ανάπτυξη στρατευμάτων στα Βαλκάνια και τους μεγάλης έκτασης βομβαρδισμούς στη Σερβία.
Αυτό έγινε χωρίς την έγκριση του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, κατά παράβαση δηλαδή του διεθνούς δικαίου.
Το κράτος που προέκυψε ως παιδί των βομβαρδισμών, το Κόσοβο, ακόμα παλεύει για την αναγνώρισή του από την διεθνή κοινότητα.
Με λίγα λόγια, όπως η προστασία των Αλβανόφωνων του Κοσσυφοπεδίου από του Σέρβους εθνικιστές έγινε η αιτία (ή η πρόφαση) για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία (χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ) και τη δημιουργία ενός νέου κράτους, αντίστοιχα η προστασία των Ρωσοφώνων του Donbas από τους Ουκρανούς εθνικιστές, έγινε η αιτία (ή η πρόφαση) για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (επίσης χωρίς έγκριση του συμβουλίου ασφαλείας) και τη δημιουργία δύο νέων κρατών.
Υπάρχουν βεβαίως ποιοτικές διαφορές σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, αλλά η βασική διαφορά είναι το ποιος γράφει την ιστορία. Αυτός επιλέγει τί θα βλέπουμε ως αιτία και τί ως πρόφαση, ή για να το πω πιο απλά, επιλέγει και σου λέει ποιον να βλέπεις ως απελευθερωτή και ποιον ως εισβολέα.
Στην πραγματικότητα, όσοι μπορούν και θέλουν να δουν την ιστορία ολόκληρη, χωρίς την ονείρωξη της "σωστής πλευράς", ξέρουν ότι και η επίθεση του ΝΑΤΟ και η επίθεση του Πούτιν συνιστούν παραβάσεις του διεθνούς δικαίου, ανθρωποκτόνες ενέργειες χωρίς καμία νομιμοποίηση. Και βεβαίως ταυτόχρονα βλέπουν τους αντιμαχόμενους εθνικισμούς και τα πολιτικά τέρατα που τους εξέθρεψαν.
Όμως για την ιστορία και τις αφηγήσεις της "σωστής πλευράς", ενώ ο Πούτιν είναι τέρας (και είναι) και η εισβολή του καταδικαστέα (και σωστά), οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Σερβία έχουν περάσει στη δυτική ιστορική συνείδηση σαν ένα είδος μεταψυχροπολεμικού ακτιβισμού, της "σωστής πλευράς της ιστορίας", που επειδή είναι σωστή δεν ελέγχεται για παραβάσεις του διεθνούς δικαίου αλλά αντίθετα ηρωοποιείται, ή πιο σωστά ηρωοποιεί τον εαυτό της.
Και δεν υπάρχει πιο καλό παράδειγμα γι'αυτή την "αυτοηρωοποίηση", από αυτό που είπε η Madeleine Albright το 1996, όταν ερωτήθηκε σε συνέντευξη για το αν οι κυρώσεις που επέβαλαν τα Ηνωμένα Έθνη στο Ιράκ, με στόχο να μην αναπτύξει όπλα μαζικής καταστροφής (βιολογικά, χημικά, πυρηνικά κλπ), και που είχαν σαν αποτέλεσμα μια ανθρωπιστική κρίση και σύμφωνα με εκτιμήσεις 500.000 νεκρά παιδιά, άξιζαν αυτό το τίμημα.
Η Madeleine σε αυτό το ερώτημα απάντησε ότι ήταν μεν μια πολύ δύσκολη απόφαση αλλά άξιζε το τίμημα... Γιατί φυσικά, όταν έχεις τη βεβαιότητα ότι ανήκεις στη "σωστή" πλευρά, όταν με το "καλό" έχεις μια σχέση ιδιοκτησίας, τότε έχεις και τη βεβαιότητα μπορείς να επιλέγεις ποιες ζωές αξίζουν ως τίμημα και ποιες όχι.
Αξίζει κι εμείς να θυμηθούμε εδώ ότι το 2003 οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, εισέβαλαν στο Ιράκ με στόχο να καταστρέψουν τις υποδομές και τα όπλα μαζικής καταστροφής που ετοίμαζε ο Σαντάμ.
Μετά την εισβολή αποκαλύφθηκε, όχι μόνο ότι δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά και ότι η προσπάθεια για ανάπτυξη όπλων είχε σταματήσει πριν το '91. Ουσιαστικά δηλαδή, το Ιράκ υπέστη και κυρώσεις, με τεράστιο ανθρώπινο κόστος, και μια εισβολή, για όπλα μαζικής καταστροφής που ούτε κατείχε ούτε ανέπτυσσε.
Φυσικά, για το Ιράκ δεν έκλαψε κανείς, φυσικά όλοι το έχουν ξεχάσει και φυσικά, η Meadeleine, σύμφωνα με την οποία άξιζε να πεθάνει κόσμος για κάτι που δεν υπήρχε, σήμερα που πέθανε η ίδια περνάει στην Δυτική ιστορική συνείδηση, δηλαδή αυτήν της "σωστής πλευράς της ιστορίας", σαν μια σημαντική προσωπικότητα της διεθνούς πολιτικής και διπλωματίας, σαν μια αγγελιοφόρος της ειρήνης, της ελευθερίας και των δημοκρατικών αξιών.
Γιατί αυτό κάνουν όλες οι πλευρές της ιστορίας, ηρωποιούν όσους είναι στη δική τους πλευρά και αγνοούν όσους είναι στην άλλη, ενδεχομένους τους σκοτώνουν κιόλας.
Γι' αυτό και το μόνο εύλογο ερώτημα δεν είναι σε ποια πλευρά της ιστορίας επιλέγει να στέκεται κανείς, αλλά αν επιλέγει να είναι με την ιστορία, να την ξέρει και να τη λέει ολόκληρη.
Haris Heizanoglou,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια οσο το δυνατόν φιλτράρονται ως προς το ύφος και το ήθος τους.
Kάθε υβριστικό ,προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται .
Εγκρίνονται μόνο τα μηνύματα στα οποία εκφράζονται υγιείς απόψεις.
Ο κάθε σχολιαστής υπογράφει ηλεκτρονικά το σχόλιο του και είναι υπεύθυνος έναντι των νόμων.
Το ΜΑΝΤΟΥΔΙ NEWS δεν ενστερνίζεται και δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα γράφουν οι αναγνώστες στα σχόλια τους.